Malos tempos
para medrar tan amodo.
Espertas e atopas este barullo
de formigón e automóbiles
este cárcere de neon que agachou
a herba, a alquimia dun sorriso
entre tanto monóxido de carbono.
O medo alampa polas rúas
Magnuns-45 acubíllanse na cintura
hai flores de plástico radioactivo
e avións supersónicos sementando
un cheirume a morte no serán
dun ceo contaminado.
Espertas e descobres
que a realidade só vive
nas tarxetas de crédito
e que as portas dun videoclub
dan sen rodeos no inferno.
Esmorece a cidade no espello
retrovisor dun coche suicida.
Hai corpos que se cinguen
a fíos de sangue
condenados que agardan
a orde derradeira
animais en extinción
telelixo
louras cibernéticas
e só trinta mortos
na operación saída.
Espertas e preguntas
que está a pasar aquí.
Síntoo: son malos tempos
para medrar tan amodo.
Do poemario "A pel no asfalto", incluído no libro "Zocas e decibelios".
