Demasiado
tempo na corda frouxa
facendo
equilibrios entre a escuridade.
Sarabia
con forza e as bombas
estalan
sempre máis cerca
coitelos
afiados no medio das ruínas
o
xabre esmagando as flores
que
con agarimo vimos medrar.
A
esperanza é un curto
intervalo
de tempo.
O
xardín, a cama compartida
aquela
luz
están
nese lugar
onde
xa nada ten sentido
e que
por iso descoñecemos.
Non
direi en voz alta o teu nome
nin o
que sinto agora
ficarei
só e calado
asomado
á bufarda da tristura
á
beira destes días de estrañeza
á
beira dun leito baleiro e insomne
e un
faiado onde se agochan medos antigos
peneirando
un curso de amor a distancia
que
nunca fun quen de superar.
Do poemario "A pell no asfalto", incluído no libro "Zocas e decibelios"
2 comentarios:
Ui, case me apunto nisto dos Iluminati.
Bueno, ao que ía; estes tempos tan irreais seguro que che dan para escribir un poemario.
Saúde e ánimo.
Non é doado o amor a distancia. Pero é que o amor nunca é doado (ou sí).
Melancolía, soedade, ata desgarro leo neste poema que, teño que dicilo, é dos que máis me gusta ata agora.
Bicos
Publicar un comentario