Cartografía da casa deshabitada

 

Por se alguén lle presta lelo, este é o poema que me premiaron no XVIII Certame Literario “Terras de Chamoso”, no Corgo (Lugo).

Cartografía da casa deshabitada

Teño a casa chea de naufraxios.

Falo dos cuartos agora baleiros e dos tabiques espidos, 

falo do corredor agora longo de máis,

escuro e triste, onde nin as sombras bailan ao seu son.

Na habitación grande, a do avó, hai un silencio mesto, 

un silencio de terra que sube dende o chan,

áspero coma o inverno e que abrangue as gabetas 

onde gardaba as partillas das fincas,

o tabaco de picadura, os cartuchos do calibre 16 

ou algunha carta que o tío Pacífico

con letra insegura lle mandara dende Uruguai.

Falo tamén dunha cociña sen calor, sen a pota

do caldo fervendo, coa ferruxe inzando pola prancha;

dunha cheminea calada pola que xa non gabea o fume;

dun comedor testemuña de tantas xuntanzas,

festas de San Xoán, Nadal, San Xosé, partidas de brisca,

subastado, as comidas da malla, a mesa que soporta

tres séculos sobre as patas e garda unha historia de escuros

segredos de curas, de diñeiros agochados, de intentos de roubo,

a vella mesa na que preparei no calmuzo da sesta e na quietude da noite 

unhas oposicións que, ao cabo, me levaron lonxe.

O televisor Telefunken que en branco en negro tecía de cor

os días grises e miña nai coa súa fiel máquina de coser Alfa

facendo camisas e vestidos e pondo remendos a pantalóns gastados.

 

Falo dunhas cortes poboadas agora por sinistras

e impertinentes teas de araña;

dun carro que esmorece baixo o peso inexorábel dos anos 

e a incansable angueira da couza e dun patio sen galiñas

onde Listero, París e Bobby xa non ladran nin rebuldan.

 

Recordos aboiando entre as folerpas do tempo,

feridas en carne viva que rabuñan un berro longo de legón, 

que fozan na acordanza coma un xabaril famento,

nobelos de voces que se foron, ferrados de voces

que fican penduradas nun universo telúrico, circular,

labaradas que percorren a codia aldeán,

unha fervenza abrollando no peito

e como dicir agora

rabela

cadullo

pantrigo

sementeira

sen que unha tristura aceda queime na gorxa

e todo o frío do mundo se coe polas físgoas das paredes,

atravese trabes e pontóns, postigos, caravillas e tarabelos,

ata o centro mesmo da Casa da Riba

onde se fan realidade os estragos

de todos eses naufraxios que os anos foron cavando,

coma toupas na noite,

e están agora alí acubillados entre o po e a memoria.