Nesta cova atoparás un territorio rebelde e libre de impostos. Para entrar non se piden referencias nin curriculum; non hai que pagar peaxe; non se precisa traxe de etiqueta nin gravata. Somentes un espírito aberto e tolerante.
Pasa, non te quedes na porta.
Asomarse á noite con anseios ocultos. Busca-lo neon e ós colegas polas esquinas de sempre. Sen pausa percorre-los pubs deixando ca bebida esvare nas gorxas ousadas e feiticeiras. Estreitar mans, facer amigos, sorrir falar de cousas sen senso, ser conquistador entre as rapazas, ser filósofo na porta do retrete. Cuspir contra a oficina do Banco Pastor e sentirse satisfeito. Berrarlle os escaparates que venden mellor e máis barato, e despois fuxir do acoso das fiestras alumeadas. Camiñar ledo e sen vergoña e cambalear de cando en vez. E máis tarde coa présa do amencer sobre as costas, cando xa toquen fondo diñeiro e tabaco, cando o cansazo suba polas pernas e navegue polos ollos, cando a luz dea vertixe e o centro de gravidade non exista, acercarse ó derradeiro pub aberto para seguir bebendo o necesario alcohol que faga realidade o naufraxio dun sábado calquera pola noite.
Heroes con promesas de autoestradas e de agullas hipodérmicas.
Heroes que emerxen de noxentos sumidoiros fumando “Lucky Strike” e din que son americanos orixinais.
Heroes bébedos de Bacardí con Coca-Cola e cicatrices de asfalto polos beizos e mans batuxadas de marxinación, doutoradas na lei das navallas.
Heroes de garaxe e acelerador, chapas dos Rolling Stones e coiro negro, que fan o amor nos asentos traseiros de coches que fuxen a 200 km/h.
Heroes esquecidos, fillos dun billar e dunha estación do metro, perdedores a miúdo no xogo da vida, hóspedes de cuartos poeirentos sen máis equipaxe ca derrota e un silencio pendurado a cotío da ollada.
Heroes á beira da cidade, á beira do olvido, á beira da morte.
Onde o desexo é un río a calquera parte, onde se enxerga a choiva a cidade era unha patria que navegabamos descalzos, sen présas, contra o vento, mentres absurdos sentinelas de alcatrán espreitaban os nosos antigos soños por riba da apoucada luz dos abrentes.
E puidemos facer maxia na súa xeometría, tece-los bicos á beira da lei, no bosque de antenas parabólicas, na demora ritual diante do semáforo mentres a radio esparexe un “country” e Dolly Parton lévanos ás pradeiras.
Ser felices entre tanta néboa e sen embargo ...
Algún día iraste, dixéchesme, e souben que eramos corazóns sen rumbo ó final dunha rúa sen nome.
Onde se enxerga a choiva que mergullou o que un día non lonxano foi noso só quedan agora lembranzas da treboada, tristes pingueiras nos mármores das terrazas, fotocopias de bicos adurmiñados, cinxidos a teimosa soidade dos náufragos, e molladas cabinas de teléfono desde as que nunca chamaches.
Espertas a atopas este barullo de formigón e automóbiles, este cárcere de neón que agachou a herba, a alquimia dun sorriso entre tanto monóxido de carbono. O medo alampa polas rúas, Magnuns-45 acobíllanse ca cintura, hai flores de plástico radioactivo e avións supersónicos sementando un cheirume a morte no serán dun ceo contaminado.
Espertas e descobres que os deuses só viven nas tarxetas de crédito e que as portas dun videoclube dan sen rodeos no inferno. Esmorece a cidade no espello retrovisor dun coche suicida. Hai mans que se cinguen a fíos de sangue, condenados que agardan a orde derradeira, animais en extinción, loiras cibernéticas e só trinta mortos na operación saída.
Espertas e preguntas que está a pasar aquí.
Síntocho: Son malos tempos para medrar tan a modo.
Ós antigos deuses non lles faledes destas frías metrópoles onde camiñar e utopía e a palabra unha maquillaxe, deste vivir sen alento á beira dos mares contaminados, dos mísiles apuntando ó centro da nosa soidade, de boy-scouts e comida requentada.
Ós antigos deuses non lles faledes do engano do dólar, o despacho, o aumento de soldo, as feridas da capa de ozono, o desexo a prazo fixo, a ameaza rabuñando nos cristais, o tiro na caluga, a cobiza negociando nos mercados co día a día dos homes.
Ós antigos deuses deixádeos, deixádeos no soño de tigres e fogueiras preto das submisas tribos que loubas as súas fazañas; non lles mostredes o futuro por eles inventado, este absurdo lugar de loucuras e vertixes chamado SÉCULO XXI.
