PARANOIA

..

Desde fai algún tempo perséguenme homes de gabardinas escuras. Serán da secreta ou da CIA. Ninguén o di, os periódicos non falan deso pero a CIA tamén un cuartel en Monterroso e outro en Fornelos de Montes. Eu seino, como sei que eses homes só esperan pillarme desprevido para determe, torturarme e quen sabe que mais cousas. No supermercado un rapaz louro non me quitaba ollo e de cando en vez anotaba algo nunha libretiña verde. Así que pasei de mercar os iogures (quen sabe que carallo lle votan) e o leite ( a saber que é eso do Omega 3 e o ácido oleico, quizais un veleno que che paraliza os músculos e te deixa a mercé dos inimigos). Non me podo fiar de ninguén nin esconderme nos cines; na escuridade calquera se pode achegar paseniñamente e estrangularme con cordón de alpaca como si nada. Na cantina na que entrei a media tarde os parroquianos deixaron de xogar as cartas o verme, as empanadillas tiñan unha pinta moi rara e o dono do bar era cuspidiño a un gánster dunha película que vin hai tempo, cando aínda non me perseguían e podía entrar nos cines e mercar un refresco e botar unha soneca si a película non me chistaba moito. O conductor da liña 7 non era o de sempre. Este era un tipo con bigote, gafas de sol e un vulto sospeitoso debaixo da chaqueta, pareceume tamén que tiña unha perna ortopédica. Así que lisquei de alí e corrín cara a estación de tren pero os trens seguro que tamén están controlados, as cámaras de seguridade vixían sen descanso e os revisores son todos uns mercenarios a soldo. Non, non debo coller o tren, e os taxistas tampouco son de confianza. Ségueme un can; desde que vin a serie Rex non me fío deses bichos: teñen moi bo olfato e un sexto sentido para atoparte por moi ben que te agoches. Desconfío dun sobre avultado que meteron hai días na caixa do correo. Nalgunha sinistra oficina un funcionario revisa antigos dossiers buscando datos que poidan comprometerme. Nalgún garito un home toma un LK e carga o revólver antes de saír a por min. Xa non contesto o teléfono, seguramente está intervido e a cisterna do water fai un ruído moi raro, creo que hai micrófono escondido no retrete. Nos espellos as veces vexo estrañas sombras que queren abalanzarse sobre min. Teño que agocharme, teño que escapar, teño que fuxir desta cidade canto antes. E teño que queimar todo esto que estou escribindo, quen sabe o que pode chegar a descubrir de min nestas liñas un bo grafólogo. Maldita sexa, como voto de menos eses días nos que podía saír a rúa e pasear libremente sen que me perseguisen eses sinistros homes das gabardinas escuras.

* Cuadro: La paranoia de Ana Roldán