jueves, 19 de noviembre de 2009

RAICES DO PASADO IV: POEMA DE ESPERANZA PARA ORIENTE MEDIO

Aquí y ahora
“pido la paz y la palabra”
para esa maltratada tierra,
que las ventanas no se abran al vacío
de los B-52 incendiando
la noche infinita del Islam;
que un gesto o un grito
puedan parar la metralla,
la antigua agonía
de tanta sabia humana derramada,
tanta locura apoderándose
de un laberinto de arena
tanto desierto en algunos corazones;
que en el cielo de Oriente
los pájaros no acaben siendo
extranjeros entre dos odios
de misiles Skud y Patriot;
que haya un oasis
para los sueños de los niños,
y un pedazo de tierra
sin dictadores ni sicarios,
ni zonas ocupadas,
ni asentamientos ilegales,
ni jóvenes suicidas,
ni ejércitos invasores ,
ni ángeles de la guarda norteamericanos,
y un poco de ternura
y un mucho de esperanza
y que todos tengan un camino
libre y con futuro.


Esto escribino no 93. Daquela eran tempos difíciles para esa zona, pero as conversas e certo grado de entendemento entre Isaac Rabin e Arafat aportaban algunhas doses de esperanza. O asasinato de Rabin a mans do extremista Igal Amir fixo que ese principio de acordo se esborrallara.
Agora 16 anos despois case nada cambiou. Distintos actores representan o mesmo papel nesta película abocada o desastre e a desolación. E no horizonte o único que se albisca e a resignación do fracaso.

18 comentarios:

hormiga dijo...

Semella que están a pasar sempre a mesma película.

Carlos Sousa dijo...

Case nada, 16 anos. Hai conflictos en que parece que nadie lle quere buscar solucións, e o entrar a relixión polo medio, moito peor.
Anxos da garda norteamericanos, os conciliadores do mundo, normal que isto non remate.
Unha aperta raposo.

Anónimo dijo...

É complicado, e como di Carlos Sousa, estando a relixión polo medio, aínda másis... pero espero que algún día cambien os actores e que eles representen outro papel.
"que haya un oasis
para los sueños de los niños"

Un saúdo!

Bolboreteira dijo...

Proble complicado que parece estar metido nun bucle sen saida. Eu teño a esperanza de que algún día se amañe, dende logo sería un grande avance para a humanidade.
A esperanza é o ultimo que se perde non?
Fermoso poema!
Bicoss

brabido dijo...

A guerra sen fin,cando parece que ae unha pequena esperanza vai un dos outros bandos cheo de dinamita o pescozo e queda feito añicos.
Terreo,petroleo,relixión,venganza, odio,armamento nuclear(disque).

Persoalmente oxala acabara onte pero non lle vexo o fin

Saudos dende o condado libre,de momento.

fonsilleda dijo...

Duras pero certas verbas. Albiscar resignación e fracaso, é outro fracaso.
Bicos

Son Unha Xoaniña dijo...

Tes razón, dazaseis anos despois, é a mesma película, co mesmo escenario, so mudan os actores. Unha mágoa. Se cadra andabas por A Rúa cando escribías esto.
Bicos.

Paz Zeltia dijo...

é bastante desesperanzador ese poema,
ven dar naquilo se outro mundo mellor poderá ser posible...

Chousa da Alcandra dijo...

Sempre haberá males que curar e ledicias que disfrutar. Seguramente é o sino da especie humana. Por duro que pareza...
Claro que na Chousa andamos caladiños, que seica queda mal facer ruido e non escoitar o son da choiva...

Apertas

Eni.g.ma dijo...

mágoa que o poema siga servindo despois de tantos anos.

Mr Tichborne dijo...

Entre outras moitas cousas a estes pobos fáltalles poesía, que é outro xeito de dicir esperanza. Isto non podemos perdelo.

Barreira dijo...

Que inxusta é a vida para algunhas sociedades!!!. E o único delito que cometeron foi nacer no lugar e tempo menos indicado.
A ver si o premio nobel da paz fai honor ao seu título (de momento é un título, non un premio) e conseguimos devolverlle a esas xentes poder a durmir plácidamente, ou vivir sen ruidos de sirenas e cos nervios a flor de pel.
Saudos.

doutora Seymour dijo...

Oxalá algún día poida dicir que este poema seu quedou obsoleto.
Oxalá.

Maribel-bel dijo...

Es evidente que prefiera el lenguaje de los cuerpos, sin duelos, sin batallas, sin héroes sin medallas. Eterno amanecer sin ansias. Bicos de Brumas

paidovento dijo...

Iso non hai quen o arranxe. Mentres máis se radicalicen os xudeus, máis rancor e ansia de vinganza sementarán nos palestinos...
Un desastre!

vakastolas dijo...

E todos os poemas sobre o conflicto quedaron convertidos en memoria histórica. Algún día...

Anónimo dijo...

Hai cousas que mais vale que non comecen nunca. Se cando menos as reflexións servisen de algo...

Tamén é certo que algúns conflictos duran o que as institucións tardan en pórse a traballar. Cando traballan.

E sí: os anxos gardiáns están de máis.

Apertas

Ninsesabe dijo...

Xa ti ves...
E despois aínda veu o muro, cando pensamos que xa caera.