Houbo un día en que un raio de esperanza rachou o vello “Estado Novo” do dictador Salazar.
Tal día como hoxe, no 74, Portugal esperta dun pesadelo e toma conciencia de si mesmo. Unha canción foi o sinal para que a historia cambiara de rumbo, a revolución se fixera romántica, e rúas e prazas se enchouparan de feitizo. E abril foi un mes de esquerdas e brindouse con fado e vinho verde.
Nunca antes un pobo bailou tan a gusto cos militares sublevados.
Xamais a poesía foi tan amiga dos uniformes.
Xamais os caraveis confraternizaron tanto cos fusiles.
Ben está lembralo.
...
13 comentarios:
Como portuguesa, agradexote este post de recordo. Fai un ano,fixen unha entrada precida e con o mesmo vídeo.
Bicos
ei Raposo... quizabes nós tamén algún día, ehhh???
Apertas fondas
Xúntome co dito por Manuel L.e polo pensado polo Raposo con este post. Tal vez un día haxa unha marcha das mil primaveras...
Apertas
Preciosa ista entrada.Noraboa. Luitar por unha primavera, nunca é causa perdida...
1 12 bk
Mentres isto acontecía na rúa. Nas cavernas do poder real afanábanse para furtar ao pobo os seus dereitos e mancillar os soños. Daquel Portugal, xa non queda nada, só o queixume da oportunidade perdida. A man USA que mece os berces, terminou coa primavera.
Únome á túa esperanza.
Bicos
Lembrar cousas coma estas sempre motivan e dan forzas.
O pobo unido xamais sera vencido,viva a LIBERDADE.
Saúdos
E eu quero deixar un outro cravo (caravel) para construírmos entre todos esas mil primaveras, como xa dixo o Chousa, que nos farán espertar do soño.
Uma revolução e um sonho de liberdade!!
Tal vez algún día, si. En cuanto, sigamos cantando...
Fermosa lembranza dun momento historico realmete fermoso e esperanzador.
Un biquiño
Ben esta non esquecer.
Bicos.
Vai sendo hora de outra revolución dos cravos pero a nivel mundial, xa que esta clase politica e financieira estanos a afundir totalmente
Eu creo en case todas as revolucións, as das 13 rosas, tamén. Gústame a túa anarquía revolucionaria. Unha aperta.
Publicar un comentario