Cuarto poema
QUEBRACABEZAS
Tento recompoñer os anacos
deste quebracabezas inacabado
de présas, horarios, artigos de oferta,
a sede, o asombro cotián,
semáforos de conciencia,
cortes de manga diante do espello,
expedientes, nostalxias, luces de posición,
sabas como bandeiras, mar e escuma,
e a fuxida os venres pola A-52.
Nada cambia,
unha cidade sen datas misteriosas,
unha longa viaxe cara ó inverno
mentres debaixo do silencio
quebran os desertores.
Nunca segundas soidades foron boas,
unha tempestade para facer medrar
o medo de séculos futuros,
e o amor que segue a afogarse
entre coxas de cobre
para librarse da friaxe dos álbums
e dos heroes de plastilina.
Onde atopar abrigo neste bosque en chamas?
Onde buscar saliva neste deserto?
Como un minotauro desenganado
no dédalo desta noite sen sono
busco o verbo que me defina,
o pasadizo que me salve desta derrota na gorxa,
e paro na primeira gasolineira
a repoñer o combustible necesario
para dar chegado a Ítaca,
o derradeiro refuxio para os homes
que queren (e non poden)
seguir sendo nenos.
QUEBRACABEZAS
Tento recompoñer os anacos
deste quebracabezas inacabado
de présas, horarios, artigos de oferta,
a sede, o asombro cotián,
semáforos de conciencia,
cortes de manga diante do espello,
expedientes, nostalxias, luces de posición,
sabas como bandeiras, mar e escuma,
e a fuxida os venres pola A-52.
Nada cambia,
unha cidade sen datas misteriosas,
unha longa viaxe cara ó inverno
mentres debaixo do silencio
quebran os desertores.
Nunca segundas soidades foron boas,
unha tempestade para facer medrar
o medo de séculos futuros,
e o amor que segue a afogarse
entre coxas de cobre
para librarse da friaxe dos álbums
e dos heroes de plastilina.
Onde atopar abrigo neste bosque en chamas?
Onde buscar saliva neste deserto?
Como un minotauro desenganado
no dédalo desta noite sen sono
busco o verbo que me defina,
o pasadizo que me salve desta derrota na gorxa,
e paro na primeira gasolineira
a repoñer o combustible necesario
para dar chegado a Ítaca,
o derradeiro refuxio para os homes
que queren (e non poden)
seguir sendo nenos.
5 comentarios:
Gústamé moito ler e sentir os poemas e contigo pásame que é como que me arañan por dentro. Pos letras aos insomnios e con iso fas que sexa máis fácil o espertar. Un saúdo
Na búsqueda do verbo parece que che vai moi ben.
Comprendo o premio que recibiches por estes poemas, unha fervenza de emocións na que apetece sumerxirse aínda que ás veces doa, pero tamén limpa e refresca.
Unha aperta
e feliz aninovo
Maribel-bel, Alis: grazas polas vosas verbas, e felices festas.
Por un 2014 cos versos atinados e ben enfiados. E que non falte nunca un groliño para meterlle polo medio e medio!
Unha aperta
Con versos ou sen versos,FELIZ 2014, Chousa!!!
Publicar un comentario