Sabes
que nunca che pedirei nada,
se queres
pódesme dar
un
pouco de cariño;
teño
as alforxas baleiras
o
pouco que me deas
será
para min coma un tesouro.
En
calquera caso
escribirei
o teu nome
na
area da praia,
moi
preto da auga,
para
que as ondas o borren
e eu
volva escribilo
unha
e outra vez,
unha
e outra vez...
Do libro "Territorios estraños"
3 comentarios:
Perseverar pedindo. É a única maneira...
Gústame este final... e o título...
Un poema de amor sen pretensións, tan so un pouco de cariño...que fermoso.
Dícheslle una volta ao blog. Quedou chulo.
Un abrazo.
ao final sempre se trata de escribir. unha e outra vez.
:)
Publicar un comentario