“Un volta sempre as súas orixes,
ós lugares nos que está enraizado”.
Manuel María
Daquela
a terra chamaba por min
con
palabras antigas.
Era
un berro fondo
subindo
entre os terróns
cara
á pel dos homes
a
riqueza e a fartura
medíanse
por ferrados
sabía
o nome
das
vacas e das leiras
e os
reloxos non marcaban as horas.
Corría
polos socalcos
perseguindo
lagartos
entre
as cepas das viñas
pero
sabía tamén
da
cava e da renda
e as
doses da suor
que
ten un vaso de viño
madurado
con lentura
na
xeografía máis escarpada da ribeira.
Apañaba
saltóns nos lameiros
brincando
entre as embelgas de herba
e aínda
hoxe vexo a meu pai
cravuñando
a gadaña
baixo
a parra do patio
na
hora calmosa da sesta
ata
conseguir un afiado cirurxián
que
cortara como unha navalla barbeira
despois
era o olor a herba segada
as
présas se ameazaba choiva
e os
carros entrando na palleira.
E na
horta as mulleres
cultivando
os froitos
e
espantando as pragas
con
remedios ecolóxicos
hoxe
xa esquecidos
e
regando coa pa no verán
ás
horas sinaladas
na
quenda das augas.
Eu
xogaba a esconderme
entre
as coias e os chichos
mollaba
os pés nos regos
e a
nai rifábame seria
coa
complicidade dun sorriso.
Daquela
que lonxe quedaba
a
postura forzada dos selfies
o
recurso do paracetamol
os
taxis nos aeroportos
as
autoestradas a ningures
o conflito
de Palestina
e a
guerra do Balcáns
o
desxeo dos polos
unha
marea negra esvarando costa abaixo
estas
madrugadas do insomnio
museos
de cera
fábricas
en bancarrota
liquidacións
e traspasos
marías
dolores de cospedales
pagos
en diferido
cando
aínda
o
implacable peso dos anos
non
caera sobre min.
Do libro "Cartografía da infancia"
No hay comentarios:
Publicar un comentario