lunes, 2 de abril de 2018

A chamada da terra


               
“Un volta sempre as súas orixes,
ós lugares nos que está enraizado”.
Manuel María

Daquela a terra chamaba por min                    
con palabras antigas.

Era un berro fondo
subindo entre os terróns
cara á pel dos homes
a riqueza e a fartura
medíanse por ferrados
sabía o nome
das vacas e das leiras
e os reloxos non marcaban as horas.

Corría polos socalcos
perseguindo lagartos
entre as cepas das viñas
pero sabía tamén
da cava e da renda
e as doses da suor
que ten un vaso de viño
madurado con lentura
na xeografía máis escarpada da ribeira.

Apañaba saltóns nos lameiros
brincando entre as embelgas de herba
e aínda hoxe vexo a meu pai
cravuñando a gadaña
baixo a parra do patio
na hora calmosa da sesta
ata conseguir un afiado cirurxián
que cortara como unha navalla barbeira
despois era o olor a herba segada
as présas se ameazaba choiva
e os carros entrando na palleira.

E na horta as mulleres
cultivando os froitos
e espantando as pragas
con remedios ecolóxicos
hoxe xa esquecidos
e regando coa pa no verán
ás horas sinaladas
na quenda das augas.

Eu xogaba a esconderme
entre as coias e os chichos
mollaba os pés nos regos
e a nai rifábame seria
coa complicidade dun sorriso.

Daquela que lonxe quedaba
a postura forzada dos selfies
o recurso do paracetamol
os taxis nos aeroportos
as autoestradas a ningures
o conflito de Palestina
e a guerra do Balcáns
o desxeo dos polos
unha marea negra esvarando costa abaixo
estas madrugadas do insomnio
museos de cera
fábricas en bancarrota
liquidacións e traspasos
marías dolores de cospedales
pagos en diferido
cando aínda
o implacable peso dos anos
non caera sobre min.

                              Do libro "Cartografía da infancia"

No hay comentarios: