Os que estamos malditos

Os que estamos malditos

percorremos as rúas

coas roupas dun mércores calquera

unha canción de Bruce Springsteen nos beizos

e un desexo de esnaquizar escaparates

porque a liberdade verdadeira

foise esgotando ó longo dos séculos

e o amor é unha páxina en branco

esquecida nos diarios.

Os que estamos malditos

camiñamos polo gume da navalla

levando nos pés as úlceras

doentes dos marxinados

embebidos de música e de luz

asoballados por pantasmas de fría morte

que nos arredan de nós mesmos

cando a única voz que nos chega

é a dun contestador automático.

Os que estamos malditos

loitamos contra o desterro

o afogo e a tensión dunha sociedade

que nos puxo ás costas

unha inquedanza de horóscopos

unha orde de busca e captura

por ter sido tan sinceros

e tan rebeldes e rexeitar as trécolas

que nos impoñen cada día.

Os que estamos malditos

sentimos a anguria do presente

baixo a ameaza dun nó corredizo

e ninguén preguntará pola xiringa

que pon lume na veas

o tanque que esmaga as vísceras

eses silencios longos

ou a desesperanza que abeira

como un xinete máis da apocalipses.

Os que estamos malditos

buscamos o alcol que nos tatúe a fronte

as palabras que vencen ós uniformes

a noite e as princesas urbanas

e con todo seguimos mordendo o po

vexados e consumidos coma cans

de palleiro e cunha equipaxe

de estragadas nostalxias nos bolsos

sen fondo da nosa alma.

Os que estamos malditos

percorremos as rúas

e sempre atoparemos un último refuxio

para as nosas pisadas

unha última lenda que nos dea pasaporte

un último golpe de loucura

que nos leve máis alá

e saber que seguimos vivos

e saber que aínda non morremos de todo.

           Premiado no VII Concurso Literario "Rosa de Cen Follas", Santiago 2014
           Do poemario "A pel no asfalto", incluído no libro "Zocas e decibelios".