jueves, 14 de mayo de 2020

Outra vez a ausencia



Quizais sexa este vento quen me arrastra
ó fondo  dun absurdo precipicio
e non saber que fago aquí
porqué sigo pisando sen rumbo
que memoria me mantén suxeito
a esta raiola, esta batalla
este labirinto de beirarrúas.

Pouco importa co desexo
teña nomes e apelidos
que berre e contesten ó lonxe
que esta loita atafegada de incerteza
vaia máis alá do tráfico
e dos decibelios deste caótico Vigo
da deprimente oficina
ou das tardes inútiles.

Ó final todo o que queda
son imaxes atrapadas
no flash da derrota
rostros que nada saben da tenrura
un pasado do que volto
coas alforxas baleiras
e un sabor de pirámide que fuxe
para sempre dos meus beizos.

                           Do poemario "A pel no asfalto", incluido no libro "Zocas e decibelios"
                                                                    * A foto saqueina do blog "Godivaciones".

1 comentario:

Alís dijo...


Non é tan malo voltar do pasado coas alforxas baleiras, aínda que traia desacougo permite andar máis lixeiros de equipaxe.

As ausencias pesan de máis, curiosa paradoxa

Bicos