agora trátase de
subir escaleiras
soltar amarras e
enfrontarse
ás tebras co
furtivismo
propio dos
estranxeiros
as batallas
perdidas deixan
un nó na boca do
estómago
e cada café ten a
súa historia
escribo coa tinta
do orballo
contamínome de
inquietude
tamén os cervos
desconfían
dos sendeiros que
saen
a campo aberto
a vida pasa a 24
fotogramas
por segundo
os tempos mortos
son coma unha
paréntese
nos que acouga o
temporal
e a poeira vaise
asentando
no camiño do porvir
Do libro "Nas esquinas do frío"
No hay comentarios:
Publicar un comentario