traxedias mediterráneas

   

viñan de lonxe

coa inseguridade propia

dos que se senten desprazados

traían na mirada un paxaro de medo

esa molesta sensación de febre e desorde

 

fuxían dos anzois que pexan o futuro

dos vértices da gaiola dese deserto infindo

áspero coma a monotonía dos días

onde se enterraron tantas bágoas

sen que nunca florecera un bo desexo

amoreados na fráxil barcaza

compartían esperanza e sede

 

non sabían    non podían saber

que as augas do Mediterráneo eran tan escuras

                               Do libro "Nas esquinas do frío"