Dispotía

 

O futuro non só vai ser peor do que imaxinamos, senón peor de todo o que poidamos imaxinar.

Cartografía da casa deshabitada

 

Por se alguén lle presta lelo, este é o poema que me premiaron no XVIII Certame Literario “Terras de Chamoso”, no Corgo (Lugo).

Cartografía da casa deshabitada

Teño a casa chea de naufraxios.

Falo dos cuartos agora baleiros e dos tabiques espidos, 

falo do corredor agora longo de máis,

escuro e triste, onde nin as sombras bailan ao seu son.

Na habitación grande, a do avó, hai un silencio mesto, 

un silencio de terra que sube dende o chan,

áspero coma o inverno e que abrangue as gabetas 

onde gardaba as partillas das fincas,

o tabaco de picadura, os cartuchos do calibre 16 

ou algunha carta que o tío Pacífico

con letra insegura lle mandara dende Uruguai.

Falo tamén dunha cociña sen calor, sen a pota

do caldo fervendo, coa ferruxe inzando pola prancha;

dunha cheminea calada pola que xa non gabea o fume;

dun comedor testemuña de tantas xuntanzas,

festas de San Xoán, Nadal, San Xosé, partidas de brisca,

subastado, as comidas da malla, a mesa que soporta

tres séculos sobre as patas e garda unha historia de escuros

segredos de curas, de diñeiros agochados, de intentos de roubo,

a vella mesa na que preparei no calmuzo da sesta e na quietude da noite 

unhas oposicións que, ao cabo, me levaron lonxe.

O televisor Telefunken que en branco en negro tecía de cor

os días grises e miña nai coa súa fiel máquina de coser Alfa

facendo camisas e vestidos e pondo remendos a pantalóns gastados.

 

Falo dunhas cortes poboadas agora por sinistras

e impertinentes teas de araña;

dun carro que esmorece baixo o peso inexorábel dos anos 

e a incansable angueira da couza e dun patio sen galiñas

onde Listero, París e Bobby xa non ladran nin rebuldan.

 

Recordos aboiando entre as folerpas do tempo,

feridas en carne viva que rabuñan un berro longo de legón, 

que fozan na acordanza coma un xabaril famento,

nobelos de voces que se foron, ferrados de voces

que fican penduradas nun universo telúrico, circular,

labaradas que percorren a codia aldeán,

unha fervenza abrollando no peito

e como dicir agora

rabela

cadullo

pantrigo

sementeira

sen que unha tristura aceda queime na gorxa

e todo o frío do mundo se coe polas físgoas das paredes,

atravese trabes e pontóns, postigos, caravillas e tarabelos,

ata o centro mesmo da Casa da Riba

onde se fan realidade os estragos

de todos eses naufraxios que os anos foron cavando,

coma toupas na noite,

e están agora alí acubillados entre o po e a memoria.

XVIII Certame Literario "Terras de Chamoso"

  O pasado sábado, 21 de decembro, agasalláronme co primeiro premio de poesía do XVIII Certame Literario “Terras de Chamoso”. Unha mágoa que non puidese asistir, mais vaia dende aquí o meu agradecemento tanto ó xurado do premio, como á "Asociación Arumes do Corgo" polo seu labor a prol dos concursos literarios en galego e da cultura en xeral.

Lendo que é xerundio

 

Libros que lin ultimamente:

- Habitar as fendas: Gisele Mato

- Carta de una desconocida: Stefan Zweig

- A ira dos mansos: Manuel Esteban

- Los buenos suicidas: Toni Hill

- Antología poética: César Vallejo

- O segredo das irmás Asorey: Marta Estévez

Outlet

 

 "Canto máis se fala de globalización, máis aumenta a belicosidade das trincheiras".

                                     OUTLET, Antón Reixa

Feliz 2024

 

Poeta do baleiro

 

Chamábanlle o poeta do baleiro:

o mellor dos seus poemas

eran sempre os espazos interlineais.

Tempo de relecturas

 "Muchos años después, frente al pelotón de fusilamiento, el coronel Aureliano Buendía había de recordar aquella tarde remota en que su padre lo llevó a conocer el hielo. Macondo era entonces una aldea de veinte casas de barro y cañabrava construidas a la orilla de un río de aguas diáfanas que se precipitaban por un lecho de piedras pulidas, blancas y enormes como huevos prehistóricos".

Galiza, este país

 

Segundo Carlos G. Reigosa escribe na súa novela “Crime en Compostela”, Galiza é un país que se move nese territorio indefinido entre o terceiro mundo e o quinto carallo.

Xa van bastantes anos disto pero a frase segue a ter plena vixencia.

Patria e cine

 

“A patria é o último refuxio dos covardes”. Isto di  Kirk Douglas en “Sendeiros de gloria”.

A frase é memorable aínda que non é mérito do guionista; a súa orixe hai que buscala no eminente Samuel Johnson (1709-1784) quen escribiu: “O patriotismo é o último refuxio dos canallas”.

rachar os poemas

 

cando esta violencia que nos agrilloa

teña catorce nós que poñan freo ó recordo

a ese recordo que tangue as palabras

coma un motor de combustión interna

coma un estoxo onde encaixar as pezas para saír a flote

actualizar o software e o teorema dos temporais incertos

 

cando ó chegar á encrucillada non se poida apagar un berro

e os noctámbulos anden á toa porque perderon

o derradeiro autobús a terra firme

 

cando un tiro a queimarroupa estrague a conversa

en calquera esquina para máis tarde

na soidade do teléfono

atopar tremores agachados á beira das pestanas

razóns para vestirse de negro

e  saber que os raposos e as gaivotas

tamén teñen tristura na ollada

 

cando a longa barra dun bar nos amose

que un borracho pode abafar nun pedestal

mentres unha rúa sen fin o leva ata a súa infancia

a súa infancia que ten algo de fronteira

e algo de paraíso perdido e algo máis

 

cando fiquen caladas tódalas radios

cando se rebelen os reloxos

cando os puntos cardinais desaparezan

non terá sentido seguir escribindo

e racharei en mil anacos estes poemas

                                               Do libro "Nas esquinas do frío"

tan distintos

 

coñecéronse en tempos difíciles

fuxindo das esquinas do frío

 

nada tiñan en común

teoricamente non había porvir

naqueles paseos collidos da man polo parque

naqueles bicos

con sabor a menta e inocencia

 

soaban  Los Secretos

na radiocasete do coche

mentres descubrían territorios prohibidos

 

el era

poñamos por caso

dun barrio chic da capital do reino

e ela

un supoñer

                 dalgunha aldea perdida de Ourense

 

demasiada terra de ninguén

entre os dous

as diferenzas de clase

e ideolóxicas eran unha eiva

 

os augurios non vaticinaban nada bo

a vella pitonisa díxolles

que non daba un peso por eles

na bóla de cristal tan só medraban tormentas

 

eran tan distintos que o futuro

pintaba negro coma tobeira de lobos

eran tan inxenuos que

contra todo prognóstico

pensaron que podía funcionar

 

pasaron os anos e seguen xuntos

son moderadamente felices

                   Do libro "Nas esquinas do frío"

      

tempo de resistir

 

algún día xa non teremos aliados

haberá lanternas que nos busquen acotío

e listas negras e pisadas metálicas

e microchips que coñezan de memoria

os nosos antecedentes penais

o grao de alcohol que levamos nas veas

e os libros non recomendables que temos lido

 

haberá un día en que non sexamos

donos do tempo  

todo estará baixo control

con números de serie

e barras de identificación

dúas e dúas xa non poderán ser cinco

e tentarán roubarnos o futuro

programándoo nun ordenador

 

ese día teremos que buscar a palabra

no mar aberto onde os pendrives

se enferruxen de marusía

onde se amotinen os temoneiros

toleen os compases e se derretan as fragatas

co contacto da pel dunha serea

 

nese día nunha illa

que non figure nos mapas

algún lugar quedará

onde amar e entregarse

aínda non sexa unha ciencia exacta

                             Do libro "Nas esquinas do frío"

cartas marcadas

ti sabes que esta noite

non se fixo para perdela

que hai momentos máxicos

que se non os aproveitas

se escorren como area entre os dedos

e xamais os volves atopar

 

tamén sabes que cando o sol

rache as tebras

e comece un novo día

todo se verá doutra forma

ti xa non serás tan fermosa

nin eu tan simpático

as rúas poeirentas non serán

autoestradas cara ó sétimo ceo

esta desordenada habitación

nada terá que ver co paraíso

e os periódicos do quiosqueiro madrugador

seguirán ulindo a pólvora e sobresaltos

falando da traxedia das pateras

da crise económica

de políticos corruptos

e mortes por malos tratos

 

ti sabes que non podemos empeñar o futuro

cun amor a fondo perdido

de dúas persoas que vimos de volta

dun camiño que leva a ningures

precisamente agora

que é tan caro o pago

da hipoteca dos sentimentos

tamén sabes que esta non é a nosa partida

que podemos gañar algunhas mans

pero non tería moito mérito porque

á fin e ó cabo os dous xogamos

( e sabémolo) coas cartas marcadas

                                Do libro "Nas esquinas do frío"

cos ollos pechados

 

estamos na selva escoitando disparos

os tigres corren coma soldadiños de chumbo

as sombras van detrás dos ausentes

e os profetas murmuran consignas secretas

dende o fondo das murallas

 

algunha vez houbo un mañá

esperando por nós

foi antes de que os coitelos

violentasen a voz e o alento

antes de que as colas do Inem

se fixesen eternas

moito antes de que cortasen de raíz

os latexos deste pobo

e  puxesen un prezo en cada bágoa

 

é difícil vivir cos ollos pechados

                                 Do libro "Nas esquinas do frío"

teoría do caos

o descapotable de James Dean

está a piques de esnafrarse

na Interestatal 80 contra a nave Enterprise

na que Han Solo e Chewbacca 

xogan despreocupados ó mus

mentres na zona de carga

o Capitán Trueno lle está a dar

unha marimba a Sigrid

porque a pillou fozando

na entreperna do tenente Colombo

 

o doutor Hannibal Lecter

olla a escena

e sorrí despreocupado

mentres come un churrasco

pouco feito nun mesón

de  Castro Caldelas

                         Do libro "Nas esquinas do frío"

                        A imaxe é un debuxo  de Roberto Riolo, titulado "Caos"

fuxir é inútil

 

un día descubriu

o verdadeiro rostro desta cidade

desde entón non deixou de fuxir dela

 

esforzo inútil

“non atoparás outras terras

nin outros mares

a cidade irá contigo a onde vaias”

escribiu Cavafis 

Do libro "Nas esquinas do frío"

Foto de Constantinos Cavafis

                                               

 

tren de paso

 

 

o tren

fura a paisaxe

a velocidade constante

 

en sentido contrario

os recordos do pasaxeiro

tamén van furando no tempo

buscando esa primeira estación

na que sacou un billete de ida

sen destino fixado

                             Do Libro "Nas esquinas do frío"