ONDE SE ENXERGA A CHOIVA

Onde o desexo é un río a calquera parte,
onde se enxerga a choiva a cidade
era unha patria que navegabamos
descalzos, sen présas, contra o vento,
mentres absurdos sentinelas de alcatrán
espreitaban os nosos antigos soños
por riba da apoucada luz dos abrentes.

E puidemos facer maxia na súa xeometría,
tece-los bicos á beira da lei,
no bosque de antenas parabólicas,
na demora ritual diante do semáforo
mentres a radio esparexe un “country”
e Dolly Parton lévanos ás pradeiras.

Ser felices entre tanta néboa
e sen embargo ...

Algún día iraste, dixéchesme,
e souben que eramos corazóns sen rumbo
ó final dunha rúa sen nome.

Onde se enxerga a choiva que mergullou
o que un día non lonxano foi noso
só quedan agora lembranzas da treboada,
tristes pingueiras nos mármores das terrazas,
fotocopias de bicos adurmiñados,
cinxidos a teimosa soidade dos náufragos,
e molladas cabinas de teléfono
desde as que nunca chamaches.