BAIXO A CHOIVA

O Vitrasa “esvaraba como un blues” Calvario abaixo mentres chovía nos tellados, nas rúas, nos tendedeiros de roupa, no lombo dos cans de palleiro. Chovía, chovía, chovía. Vigo semellaba un antigo e profundo animal mitolóxico, encrequenado baixo unha longa e mesta follaxe de chuvia. Detrás do cristal,o outro lado da fronteira, eu miraba como a xente, a vida, o tempo, escorregaba cara a Gran Vía. Non sei porqué me fixei nela cando o bus parou preto da estación. Quizais foi polo seu camiñar cun sorriso nos beizos mentres as gotas repenicaban no seu paraugas; quizais pola minifalda moi curta que deixaba ver unhas pernas longas, ben feitas. O certo é que a seguín coa mirada tratando de dexergar máis cousas. Camiñaba a modiño, como flotando entre a auga, entre as pingueiras miúdas que caían. O seu cabelo louro espallábase polos ombreiros, baixaba polas costas e seguía o movemento do seu talle. Os ollos eran azuis ou así mo pareceron e semellaban mirar lonxe, moi lonxe, máis alá de Urzaiz, de Príncipe, das illas Cíes, e perderse na néboa misteriosa do Atlántico, ese pai noso tanxible e descoñecido. Se puidese espila coa mirada quizais vira uns peitos redondos, unhas mamilas firmes, un embigo cheo de tenrura, un lunar pequerrecho no costado dereito. Pero non, eu non teño ese poder así que me conformo con vela pasar a modiño, co seu pelo louro, a minifalda e o movemento sensual das súas nádegas. Perdina de vista cando torceu cara a estación e o Vitrasa seguiu esvarando “como un blues” Urzaiz abaixo.