Seguir escribindo

Cando o pensamento que debullemos
teña catorce nós que poñan freo ó recordo,
a ese recordo que procura o recendo da esmorga,
dos veráns máxicos, das cancións antigas,
e rexeita as palabras murchas, baleiras,
e os anxos afastados do paraíso.

Cando ó chegar á encrucillada
non se poida apagar un berro
e os noctámbulos anden a toa porque perderon
o derradeiro autobús a terra firme
e só lles queda como recurso po e camiño.

Cando un tiro a queimarroupa
estrague a liberdade de calquera sábado
para máis tarde na soidade do teléfono
atopar tremores agachados á beira dos ollos,
razóns para vestirse de negro
e que os raposos e as gaivotas
tamén teñen tristura na ollada.

Cando a longa barra dun bar amósenos
que un borracho pode abafar nun pedestal
mentres unha rúa sen fin lévao ata a súa infancia,
a súa infancia que ten algo de fronteira
e algo de follaxe perdida
e algo máis.

Cando fiquen caladas tódalas radios,
cando se rebelen os reloxos,
cando non queden illas desertas onde esconderse
nin vellos planos sinalando tesouros agachados,
cando o norte xa non exista,
non terá sentido seguir escribindo
e racharei en mil anacos este poema.