Cando nas fincas se apañan os coios e as pedras pequenas que hai ciscadas polo chan e se xuntan todas nun montón, a eso na miña aldea lle chaman casarellos. O que xa non sei é como chamarlle cando as pedriñas están tan ben postas e forman esta figura de cono truncado. Precísase ganas de traballar, tempo e paciencia.
A foto foi tomada no concello de Riveira a beira dun sendeiro, preto do regato As Saíñas.
A foto foi tomada no concello de Riveira a beira dun sendeiro, preto do regato As Saíñas.
22 comentarios:
Isto non é arquitectura, é ARTE :-P
O que fixo iso é a pedra da paciencia e non é pedrazo ningún.
ben feitiño,parece un peto de ánimas.
saúdos.
O que dí vermella lémbrame que cando eu era neno, había unha muller vella que se adicaba a facer moricos de pedras (menos elaborados ca ese da tua foto); e despois colocaba unha botella -previamente partida- boca abaixo e semienterrada nas pedras,con un santiño dentro.
Qué cousas!
Non coñecía os casarellos eses e son unha obra de arte rural na súa sinxeleza.
Logo esa é a orixe dos milladoiros!!! Os peregrinos vían o monte de pedras ao lado dos camiños e inventaron todo aquilo das pedras que darían testemuño da viaxe o día da fin do mundo.
Viva a arquitectura popular e viva Riveira, ....entón Riveira é definitivamente con v? É unha dúbida existencial que sempre tiven.
Apertas
A conxurada: non sei moi ben se Riveira é con B ou con V. A min persoalmente gústame mais con B, pero na maioría dos carteis, agás os moi antigos, figura con V. Parece pois que a tendencia é esta. En fin...
Pois mire, unha palabra nova que aprendo, casarellos. Non a coñecía. Por certo, isto será en arte isto que chaman intervir na natureza? Fantástico este cono empedrado. Un bico.
Sí, Mario xa me pisou o que ía dicir, que era unha referencia fuxidía aos Milladoiros, esa obra de arte/performance dos peregrinos que, con a con, se foi erguendo en determinados espazos estratéxicos. Por suposto, remonta quizais a unha relixosidade máis primitiva, e a unha obra común en pedra que pouco ten que envexar a moitas das pezas das actuais galerías de Arte Contemporáneo...
Canto á Riveira, non sendo filólogo galego non sabería qué dicir, pero pola que nos queda perto (a do Barbanza), creo que é unha aberración lingüística. Esa alomenos ven da 'Riparia', e creo que iso tiña que dar unha 'b'...
Parece unha tumba.
Non coñecía iso dos casarellos, seguro que hai outras formos de dicilo, eime informar.
Un saúdo,
a min tamén me parece arte...
concordo en que iso é arte. Ten un aspecto antropolóxico seductor...
¿Cómo consegues fotografiar as rarezas todas que hai? Igual o fixo o mesmo que colgou o buzón do árbol.
Silvana: unha posiblidade que non hai que descartar. De feito, a distancia entre ambas curiosidades é de uns poucos kiloómetros.
Aquí, en Agolada, tamén lles chamamos así e no meu arquivo de fotos gardo unha soa dun enorme casarello de lousa de granito. Algún día poreina no meu blog.
Saúdos
A min gústame.
nos fixemos un muriño na casa da aldea o outro dia, pero sospeito que non quedou tan ben coma este
E deseguro que no futuro chegaran os estudiosos para descifralos códigos daqueles contemporáneos do século XXI que se adicaban a cambiar as pedras de sitio :-)
as veces as cousas se fan só por casualidade...
Publicar un comentario