Este domingo estiven de sendeirismo polas fragas do Eume. Poderíavos poñer aquí unha foto das susoditas fragas, das ladeiras do Eume, do mosteiro de Caaveiro, dalgunha fervenza... pero o mais curioso que vin foi esto: un canastro desafiando a lei da gravidade, esforzándose por manter o equilibrio, agarrándose con unllas e dentes (é un dicir) ás pedras que lle serven de soporte, ó mesmo aire. Eso ou unha nova tendencia de arquitectura etnográfica, que tamén pode ser aínda que eu non lle acabo de atopar moita utilidade.
Podedes premer nas fotos para velas ampliadas. O hórreo está na aldea de Teixido, concello de A Capela.
15 comentarios:
O vento forte xa pasou! Pobre cabaso!
a min dáme mágoa.
e coma a testemuña das tradicións que pasan, do que foi e xa non vai volver ser, pero se resiste a irse.
Pois penso que eu xa o vira así hai dous anos....e ata teño que ter algunha foto así que mira ata onde chega a resistencia....
Está ahí-ahí... :)
Se hai dous anos xa estaba así, si que che ten equilibrio o canastro este.
É unha pena que se deixando caír. Agora igual se mira máis por eles pero o mal ven de atrás, chegado a un punto como este, da moito traballo recuperalo.
Este víñame moi ben, que estou sacando fotos de canastros da zona para facer un post, e a maioría estan un pouco "fodidos", pero non tanto
Pásame como a Zeltia; dame moita mágoa. Pero tamén me entra un cabreo supino. Non entendo como se pode deixar morrer unha sinal de identidade tan fermosa e senlleira.
(E despois falan de Pisa; aquí tamén desafiamos á gravedade!)
As Fragas do Eume son unha maravilla, elixiches ben o destino....
Sobre o hórreo, sen comentarios......é unha desas cousas Madeingalicia
A pesares de todo, fermoso.
Bicos.
Iso é arquitectura aerodinámica. Ha perdurar ata que canse.
Saudos.
Ben curiosa a foto, as persoas deberíamos aprender a resistir así as tempestades.
É como a vida. O corpo vaise desfacendo co paso do tempo, ata desaparecer. Pero iso non significa que a xente, e as cousas (se a xente somos cousas é outro tema), deixen unha pegada no mundo.
Apertas!
semella o camiñar dun santo na procesión.
É diferente e, polo tanto, especial. Outro no seu lugar sería un montón de lixo.
tal e como veu o inverno... gracias está en pé...
Duran o que duran.
Sempre me resultou curioso que tenhan as caidas a catro augas por esa zona de Galicia.
Publicar un comentario