Nesta cova atoparás un territorio rebelde e libre de impostos. Para entrar non se piden referencias nin curriculum; non hai que pagar peaxe; non se precisa traxe de etiqueta nin gravata. Somentes un espírito aberto e tolerante.
Pasa, non te quedes na porta.
domingo, 14 de febrero de 2010
AMORES ETERNOS
“Nada es para siempre y una historia de amor solo es eterna cuando se deja a tiempo.” José Luís Alvite dixit.
No estoy de acuerdo. A pesar de todo, después de tantas vueltas, aún creo en el amor verdadero y duradero, si bien, con el pasar del tiempo se va transformando en diferentes tipos de amor, pasando por varias etapas que va desde el comienzo más apasionado al sin tí mi vida no tiene sentido porque yo ya soy yo contigo.
Aínda que levo toda a vida pensando así, dende fai ben pouco comencei a trocar a minha opinión...négome a pensar que non exista o amor verdadeiro como di Mer e se non existe polo menos non o contes...sssssshhhhh!!!! prefiro vivir ca esperanza. Estou a volverme romanticona por momentos!!!!
Poida que para ser eterna, necesite esa necrolóxica de "deixala a tempo". Aínda que ese deixar a tempo pode deixar un regueiro de dor en algunha das partes...
MER: As árbores, os imperios, as constelacións, nada é eterno. Pretender que o sexa un sentimento e absurdo e quizais un pouco inxenuo. RA: Que asi sexa. VINTXUCA: Verdadeiro si que existe, eterno non, afortunadamente. A eternidade debe ser algo demasiado pesado para nos, os humanos.
jaja como me gustou a saída á galega de fonsilleda.
eu identifiqueime axiña coa cita. paréceme que non está completa, hai algún xeito máis de que se convirta en inolvidable, pero tampouco é bo ;-) pero ainda que concorde co José Luis Alvite... moito me gustaría ter a ilusión de vintxuca, e a fe de mer. peeero... qué sei eu! igual non pensamos tan diferente e é que entendemos por "amor" un sentimento diferente... ás veces, como nos imos entender se as defincións das palabras mirámolas en diccionarios distintos!
A eternidade ten que ser moi longa. Sexa como fose, a quen san Pedro llo dea, que San Paulo llo bendiga. Nos casos restantes...sempre queda o culto ó mencía.
É importante que os recordos sexan certamente agradables,para iso non existe a eternidade. Somos polígamos por natureza..co cal é imprescindible saber cando remata e deixalo estar. Bicos
Nada é eterno, pero ás veces hai cousas que se prolongan tanto que mesmo semellan chegar á eternidade. Quizais a clave estea no que di Mer, pero... pasan tantas cousas, tamén, ao longo dos días... e tantas persoas diferentes... Eu non sei, quen o teña, que lle dure, pero tampouco estou moi segura desa eternidade, aínda que non perda a esperanza.
Amor eterno..o amor romántico igual non o é, pero outros tipos de amor si, como o que sintes por familiares, amigos.... Encontrar un amor de parella eterno...eu vexoo complicado añinda que me gustaria que si existise. Bicos raposo
A eternidade é como o concepto do infinito....incomprensibles para os mortais...pero, si que podes atopar un companheiro que te leve da man no caminho, nada doado, que temos todos por percorrer. Ti suxeitas a súa e a outra persoa suxeita a túa. Ou polo menos de iso intento convencerme ultimamente despois de tanto fracaso amoroso jajajaaa....unha aperta :)
A túa resposta dime que as árbores non son eternas, nin os imperios, pero fíxate, son eternas para unha persona porque duran máis que ela. Se vivo nun imperio e morro no mesmo, para mín foi un imperio eterno. O amor dura moito máis, aínda cando rematou a relación, continúa vivo dalgún xeito.
Mer: poida que a nós as árbores e os imperios non parezan eternos. Pero unha árbore non é eterna para o bosque, nin un imperio para a historia. Todo o que ten un principio ten un final: esta é unha lei inexorable.
Nada hai eternona realidade desta vida efímera. Só podemos facer eterno o que a imaxinación e o deleite nos deixa gozar sen marcarlle límite, pero... haino. Mais o sabor que deixou na boca dura para sempre, o noso sempre. Quizais aí é onde estea a eternidade. Nese regusto que pintas sorrisos de anataño no rostro de hoxe.
26 comentarios:
No estoy de acuerdo.
A pesar de todo, después de tantas vueltas, aún creo en el amor verdadero y duradero, si bien, con el pasar del tiempo se va transformando en diferentes tipos de amor, pasando por varias etapas que va desde el comienzo más apasionado al sin tí mi vida no tiene sentido porque yo ya soy yo contigo.
Amén.
Aínda que levo toda a vida pensando así, dende fai ben pouco comencei a trocar a minha opinión...négome a pensar que non exista o amor verdadeiro como di Mer e se non existe polo menos non o contes...sssssshhhhh!!!! prefiro vivir ca esperanza. Estou a volverme romanticona por momentos!!!!
Poida que para ser eterna, necesite esa necrolóxica de "deixala a tempo". Aínda que ese deixar a tempo pode deixar un regueiro de dor en algunha das partes...
MER: As árbores, os imperios, as constelacións, nada é eterno. Pretender que o sexa un sentimento e absurdo e quizais un pouco inxenuo.
RA: Que asi sexa.
VINTXUCA: Verdadeiro si que existe, eterno non, afortunadamente. A eternidade debe ser algo demasiado pesado para nos, os humanos.
XAN: Mellor "deixala a tempo" que trata de evitar a toda costa o inevitable.
Yo, como no estoy segura de casi nada, de esto, todavía menos.
Bicos.
jaja como me gustou a saída á galega de fonsilleda.
eu identifiqueime axiña coa cita.
paréceme que non está completa, hai algún xeito máis de que se convirta en inolvidable, pero tampouco é bo ;-)
pero ainda que concorde co José Luis Alvite...
moito me gustaría ter a ilusión de vintxuca, e a fe de mer.
peeero...
qué sei eu! igual non pensamos tan diferente e é que entendemos por "amor" un sentimento diferente...
ás veces, como nos imos entender se as defincións das palabras mirámolas en diccionarios distintos!
A eternidade ten que ser moi longa.
Sexa como fose, a quen san Pedro llo dea, que San Paulo llo bendiga. Nos casos restantes...sempre queda o culto ó mencía.
Feliz día de San Faustino!
Ai se fose eterno!! Que dolor...
Toda a vida amando á mesma... se fora así habería que escollela ben, jeje.
É importante que os recordos sexan certamente agradables,para iso non existe a eternidade. Somos polígamos por natureza..co cal é imprescindible saber cando remata e deixalo estar. Bicos
a min denme mentiras piadosas... "me pone enferma tanta sinceridad".
Nunca tanto coma neste momento estiven de acordo coa cita de Alvite. Tendemos a querer eternizalo todo, e ese apego non deixa de ser egoísmo.
Nada é eterno, pero ás veces hai cousas que se prolongan tanto que mesmo semellan chegar á eternidade.
Quizais a clave estea no que di Mer, pero... pasan tantas cousas, tamén, ao longo dos días... e tantas persoas diferentes...
Eu non sei, quen o teña, que lle dure, pero tampouco estou moi segura desa eternidade, aínda que non perda a esperanza.
No sé quien eres Senda, pero estoy contigo....y añado .... hay tanto amor dentro de mi que....¿quién se atreve?....
Amor eterno..o amor romántico igual non o é, pero outros tipos de amor si, como o que sintes por familiares, amigos....
Encontrar un amor de parella eterno...eu vexoo complicado añinda que me gustaria que si existise.
Bicos raposo
E que sabemos nós da eternidade? Non coñezo a ninguén que aló chegara.
A eternidade é como o concepto do infinito....incomprensibles para os mortais...pero, si que podes atopar un companheiro que te leve da man no caminho, nada doado, que temos todos por percorrer. Ti suxeitas a súa e a outra persoa suxeita a túa. Ou polo menos de iso intento convencerme ultimamente despois de tanto fracaso amoroso jajajaaa....unha aperta :)
verdades coma puños....
i esta e unha delas, ainda que voume atrever a matizar:
“Nada es para siempre y una historia de amor solo es eterna cuando TE deja a tiempo.”
alomenos eu son incapaz de deixala,asi que....
apertas raposo que xa estou de volta
Cuidado que ten o seu intringüilis esta frase.
Salvo contadísimas excepcións, como en todo, concordo. Na maioría acaba sendo unha tolerancia cómoda.
Claro que no fondo o Alvite se refire á paixón, pero mesmo así.
Déixolle a réplica na Selva.
A túa resposta dime que as árbores non son eternas, nin os imperios, pero fíxate, son eternas para unha persona porque duran máis que ela.
Se vivo nun imperio e morro no mesmo, para mín foi un imperio eterno.
O amor dura moito máis, aínda cando rematou a relación, continúa vivo dalgún xeito.
Mer: poida que a nós as árbores e os imperios non parezan eternos. Pero unha árbore non é eterna para o bosque, nin un imperio para a historia.
Todo o que ten un principio ten un final: esta é unha lei inexorable.
Unha retirada a tempo e unha vitoria.
Apertas
Nada hai eternona realidade desta vida efímera. Só podemos facer eterno o que a imaxinación e o deleite nos deixa gozar sen marcarlle límite, pero... haino. Mais o sabor que deixou na boca dura para sempre, o noso sempre. Quizais aí é onde estea a eternidade. Nese regusto que pintas sorrisos de anataño no rostro de hoxe.
Publicar un comentario