Na comarca leonesa do Bierzo, preto do lago de Carucedo, atópanse AS MÉDULAS, a maior explotación aurífera a ceo aberto que os romanos tiveron en Hispania.Desde o miradoiro de Orellán a vista impresiona: picoutos roxos emerxen entre o verde da vexetación desafiando ó ceo e á lei da gravidade. É o que queda dunha montaña desmantelada para extraer o metal amarelo.
Unha paisaxe estraña.
Un lugar misterioso.
Unha viaxe no tempo.
Un mundo perdido.
Unha lección de historia.
O xeógrafo e historiador romano Plinio O Vello, que estivo na península ibérica a mediados do século I, deixounos unha descrición do método para extraer o ouro. Construían grandes depósitos de auga nas partes altas da montaña a escavar e furaban cunha complexa rede de túneles e pozos as entrañas do xacemento. Despois botaban auga por eles. A entrada repentina da auga, que collía velocidade mentres baixaba producía erosións, turbulencias e golpes no interior da montaña que terminaba por derrubarse. A este procedemento chamábanlle “ruína montiun”.
Despois a terra era canalizada cara os lavadoiros onde se separaba o ouro.
Despois a terra era canalizada cara os lavadoiros onde se separaba o ouro.
Unha montaña aniquilada polo esforzado traballo da poboación nativa e as técnicas dos romanos. Calculan que o longo dos 2 séculos que durou a explotación movéronse máis de 230 millóns de metros cúbicos de terra. A cifra é difícil de asimilar.
Non sabemos canto ouro se puido sacar de aquí. Imposible recuperar o que foi esto nos séculos I e II en plena actividade. A nós, agora, desde o miradoiro de Orellán, paseando pola cunca das Valiñas ou entrando nas bocaminas de “La Cuevona e “La Encantada”, só nos queda o asombro.
10 comentarios:
Madre mía, a de tempo que facía que non visitaba a túa cova!! Grazas polo teu comentario no meu blog e grazas tamén por ter todavía despois de varios anos o premio outorgado polo meu alter ego, Veca, jeje. Saúdos.
por certo, as Médulas sí que son fermosas, dou fe delo.
Eu tamén dou fe da fermosura misteriosa que envolve esta paisaxe. É unha das visitas obrigadas cando se pasa un tempo traballando no Barco de Valdeorras, aínda que diso xa fai moitos anos e non volvín alá.
Dou fe da fermosura das Médulas e do interese histórico, vivo moi preto, no val de Valdeorras e téñoas visitado moito. xa había tempo que non pasaba por aquí, alégrome moito de saudarte de novo.
Bicos
ARTABRIA: o teu foi o primeiro premio blogueiro que recibín, asi que lle teño un especial cariño.
A NENA DO PARAUGAS, SON UNHA XOANIÑA: Dacordo pois na fermosura paisaxística do lugar e a súa importancia, por algo foi declarado Patrimonio da Humanidade pola Unesco en 1997.
Saúdos cordiais.
asombroso, si.
e a min daríame medo perderme nunha cova desas que parecen meterse nas entrañas da terra.
eu nunca estiven, pero vin un documental e impónme
toda a contorna é fermosa. Hai castros abandonados recén foran construidos, ruinas, canles... todo é moi abraiante
É unha das visitas que teño aínda pendentes... ¡Levo anos querendo ir! Gracias por achegarme As Médulas co teu post e gracias tamén pola túa visita ó meu blog.
Respiras fondo dende o miradoiro, percorres as grutas, arrecendes nos soutos e desexas que o camiño de volta sexa infindamente eterno.
As médulas (méduas como lles din por alí) son esa poesía en vermello que ten a forza de prender a vista ata facela arder desaparecendo no ceo.
Fermosas fotos e mellor relato.
Mira que lle teño ganas e aínda non fun. A ver se na primavera!
Publicar un comentario