Despois de escoitar como a hipnótica voz do muecín chama a oración; despois de contemplar abraiado os mosaicos e os frescos bizantinos de San Salvador de Chora; despois de intentar regatear sen moito éxito nas tendas do Gran bazar; despois de sobrevoar en globo a paisaxe lunar e as chemineas máxicas da Capadocia; despois de subir o castelo de Uchisar e sentir a emoción nas igrexas rupestres de Góreme; despois de disfrutar da posta de sol desde a Torre Gálata; despois de pasear por Sultanahmet atrapado polo colorido e o instinto comercial dunha cidade sempre en movemento; despois de percorrer o Bósforo e ver o lonxe a Torre de Leandro e a Fortaleza de Europa; despois de camiñar descalzo pola Mezquita Azul, probar os döner kebab e tomar o té no patio de Çorlulu Alí Pasa; despois de deixar Turquía agora toca enfrontarse a dura realidade, máis rutineira, máis laboral, máis gris.
10 comentarios:
Pois agora quédache lembrar o ben que o pasaches e iso volve cando ti queiras, só tes que pensar nelo.
Perdón, ese "nelo" é unha metedura de zoca, quería por "nisó".
Pero sin acento gráfico. Estou un pouca espesa.
Bicos
Benvido de volta á realidade. É o prezo que hai que pagar pola felicidade das vacacións. Á volta sempre é duro "aterrizar" co corpo no traballo e a cachola aínda nos lugares que visitache.
Vexo que foron unhas vacacións xeniais ¡Que envexa!
Unha aperta
Deixo envexa, so miña envexa.
Tamén biquiños de encontro.
Soa tan ben... como mostra a foto.
Supoño q, como todos, nalgun momento da túa vida, te preguntarías... e que pasaría se...
Ánimo! Iso de gris soa moito á famosa depre "postvacacional", o cal é totalmente normal despois de semellante viaxe (que envexa!). Igual saír ao campo e deixarse levar polas múltiples tonalidades do noso outono lle da un pouquiño de cor a esa rutina morriñenta.
Gracias popr tu coment. lo agrego a comentarios de viajero III. Veo que andas cerca . Yo trabajo en pontevedra y vivo en ferrol. Un sld.
Seguramente eu tamén quedaría abraiada por tanta fermosura.
Orar, contemplar os frescos bizantinos, sobrevoar esa paisaxe lunar, camiñar descalzo por esa mezquita azul, tomar o té que tanto che me gusta...ay!!! qué marabilla!
Bueno, agora quedan os recordos que cando ti queiras só tes que pensar neles e ahí seguirán para volver a voar no tempo...
bicos.
Para iso están as vacacións: para desconectar.
Publicar un comentario