CELSO EMILIO FERREIRO

Non contaba eu con facer máis entradas tendo en conta que os maias sempre me pareceron xente cumpridora e formal. Pero se ve que  as súas prediccións teñen o mesmo valor que as promesas de Rajoy.

Xa que logo, o mundo non rematou. Pero o que está a piques de rematar, desto non hai dúbida, e o 2012. E que mellor que facelo, penso eu, lembrando a Celso Emilio Ferreiro, a 100 anos do seu nacemento. Razón máis que suficiente para honrar a súa memoria e a súa poesía que sigue  tan vixente coma sempre.

E, xa de paso, desexarllos un bo 2013, na medida do posible.

FALAREIVOS DE MIN

Falareivos de min anque que me doan

as escuras raíces dos meus soños.

Celso Emilio me chaman pero eu teño

outros nomes máis irtos apuntados

nun rexistro de ventos polifónicos

cun fondo musical de frauta triste.

Meus nomes sen palabras. Mainamente,

de par en par abertas sempre as portas,

espallándome vou polos camiños

co corazón aceso en cen abrentes,

nas mans a luz, nos ollos margaridas,

e unha piedade de río sen orelas.

Neno que fun e son, pésanme os anos

cangados de minutos e de días,

de beixos e de cárceres. Cadeas,

lóstregos, vermes, homes en ringleira

baixo a chuvia, esa flor nada no outono.

Lonxana  primavera nunca volta,

que nun intre vivín de pedra ou arbre,

canle de Dios que cara o mar me leva,

xílgaro azul, ronseis do pasado,

feridas coma labres no remorso.

Andando vou, alporizado o corpo

nun latexo sen fin que me agriloa.

Eisí me chamo eu. En fume escritos

os meus nomes están. Vádeos dicindo

cun fondo musical de frauta triste,

de bágoas esbarradas

petándome decote nas pupilas.

Vádeos dicindo en verbas pequeniñas

como coitelos fríos pola gorxa.

Non me chame ninguén por outros nomes,

alcumes meus en fírgoas entrevistos,

escura voz dun soño sulagado.

* Do libro "O soño sulagado", 1955.