Tradición oral

“O avó tizaba o lume cos recordos”.

Xabier Xil Xardón

 

Era polas noites

noites escuras coma boca de lobo

noites de inverno

co vento zoando entre as tellas

con sinistra ameaza

cando o avó

enfiaba  o  libro dos  recordos.

 

Rematada a cea sacaba

o tabaco de picadura e o librillo

e leaba un cigarro coa habilidade

de mans calosas  pero  expertas.

 

Despois con voz pausada

agraria e mineral

deixábase perder polos labirintos

do tempo e as palabras resoaban

fondas na cociña mentres no neno

gurgullaba a imaxinación

coma un foguete a piques de estourar.

 

Así foi como coñecín

as historias do Taboada

home chistoso e retranqueiro

que disimulaba a pobreza

con altas doses de argucia

do Luciano ó que na guerra incivil

perseguiron con saña pola ribeira

dos afogados do río

do suicidio do Meiladas

que apareceu colgado na palleira

da súa casa de Barreiros

das falcatruadas do ferreiro de Veliños

das pelexas  entre parroquias

cando os mozos eran bravos

e levaban escopetas ás festas.

 

O que daría  

por volver escoitar agora

avó

na túa voz pausada

agraria e mineral

todas esas historias

que co paso do anos

fun esquecendo.

                                                    Do poemario "Cartografía da infancia", incluído no libro "Zocas e decibelios"