Malos tempos

Malos tempos

para medrar tan amodo.

Espertas e atopas este barullo

de formigón e automóbiles

este cárcere de neon que agachou

a herba, a alquimia dun sorriso

entre tanto monóxido de carbono.

O medo alampa polas rúas

Magnuns-45 acubíllanse na cintura

hai flores de plástico radioactivo

e avións supersónicos sementando

un cheirume a morte no serán

dun ceo contaminado.

Espertas e descobres

que a realidade só vive

nas tarxetas de crédito

e que as portas dun videoclub

dan sen rodeos no inferno.

Esmorece a cidade no espello

retrovisor dun coche suicida.

Hai corpos que se cinguen

a fíos de sangue

condenados que agardan

a orde derradeira

animais en extinción

telelixo

louras cibernéticas

e só trinta mortos

na operación saída.

Espertas e preguntas

que está a pasar aquí.

Síntoo: son malos tempos

para medrar tan amodo.

                       Do poemario "A pel no asfalto", incluído no libro "Zocas e decibelios".