Buscar a liberdade
no asfalto
é precipitarse a un
abismo sen paracaídas
esnafrarse de
impotencia e coas mans
se aínda quedan
desfacer laxes
guindastres e moreas
de tixolos.
Nos ollos
enchoupados de preguntas
derrétense as conexións.
Agardamos un
movemento
un saúdo visceral
unha atracción
pero as verbas
esvaran lamacentas
foxen a cegas
e os pasos
resoan cada vez máis
lonxe.
Confiamos que o día
traerá a claridade
dará forza nova ós
vestidos e ás campás
decisión nas
encrucilladas
e outra vez as rúas
serán manancial
e os muros un mar
verde.
Ata que algo fai
tremer o pulso
un calafrío percorre
os ombreiros
axítanos, patexa,
fálanos á orella
rípanos da utopía
feliz
que argallamos por
uns intres
e os ollos ábrense
máis e máis
e comprendemos.
Daquela só esperamos
ir caendo máis amodo
o sorriso que
disfraza a desgana
unha áncora, un
corpo espido
o baúl dos recordos
unha sombra, un
empurrón
un solpor morno
silencio
esquecemento
unha tumba.
Do poemario "A pel no asfalto", incluido no libro "Zocas e decibelios"
4 comentarios:
O poema fíxomo caer amodo, como si poidera frear o golpe agarrándome verso a verso. E, ás veces, é mellor caer dunha vez, para volver a erguernos e seguir. Non é esta a ocasión.
Cómo me gustaría escribir poesía en galego!
Bicos
fíxome, non fíxomo
Quizais a vida é así, esperanza, desesperanza, subidas e baixadas. E cando un comprende o mundo vai máis amodo. A aceptación do cambio.
saúdos.
Publicar un comentario