Corazón de lóstrego

Alguén viaxou no tempo

buscando unha espada

alguén soubo poñerlle voz

á dor e ás pedras

á penumbra e ás máscaras.

Alguén vindo de moi lonxe

inventou a caligrafía torpe dos nenos

as carambolas a catro bandas

as apertas que non se esquecen

descubriu a cara oculta da Lúa

o mapa para chegar a Shambala

e rescatou unha tarde de decembro

unha bala sen xustificación

e unha fotografía de John Lennon.

Alguén vindo de moi dentro

fíxose corazón de lóstrego

neses días calmos

nos que o vento eternízase

e convértese en pomba

e en caricia sincera.

Nas súas mans de choiva

estaban os refuxios

as maletas, a dignidade

os ronseis das gamelas

coma un vendaval de urxencias

sobre as augas.

A súa palabra tróuxonos

alboradas máis limpas

a mirada como escuma

gabeando cara ós dedos

os dedos abrindo xanelas

no colo da paisaxe

abrindo fronteiras

e dándonos a posibilidade

de ser nós mesmos.

Alguén vindo de moi dentro

díxonos o seu nome

e non soubemos conservalo

e na dor e nas pedras

e na penumbra e nas máscaras

apagáronse os ecos

e todo quedou en silencio.

Agora a luz do cristal  borrouse

agora todo parece tan só un soño.

                               Do poemario "A pel no asfalto", incluido no libro "Zocas e decibelios"
                              A foto é de Arnaitz Fernández