Pouco nas alforxas

Ás veces cando tento erguerme
sobre a miña canseira
premo na area roxa do deserto
e presinto e sinto e sei
que estou en terra de ningures
onde nin sequera ser estranxeiro ten sentido.
E busco bares anónimos
como quen busca unha froita prohibida,
rescato do bolso outro cigarro
que fumo xa sen ganas
e mentres o mesturo con alcohol
pregúntome porqué é aquí,
e non a marxe do Danubio
ou nunha terraza de Valparaíso,
onde sigo murchando as miñas horas.
Algún día ireime coma todos,
buscando outros corpos, outros ceos.
Esta cidade será só un nome no recordo.
Lembrarei tamén o sorriso
de aquela loura de pantalóns axustados,
un bico ardendo no cerne da noite,
o sabor amargo do Bitter Kas con xenebra,
e música de fondo de Joaquín Sabina
e unha curva tomada a cento dez
e a catro ou cinco amigos.