Nesta cova atoparás un territorio rebelde e libre de impostos. Para entrar non se piden referencias nin curriculum; non hai que pagar peaxe; non se precisa traxe de etiqueta nin gravata. Somentes un espírito aberto e tolerante.
Pasa, non te quedes na porta.
Todo isto non e casualidade, no momento oroxenico primordial aconsellaron aos materiais ordearse polo seu peso molecular pra non sentirse soos na noite escura....
Non sabian eles que isa escuridade ia consistir na petrificación polo contacto co frio universo exterior y de paso amosarnos unha foto fixa da situación fai millons de anos humans, que non chegan a ser nin tan siquera unha era xeoloxica...
y respostando a tua pregunta raposo o camiño leva claramente hacia abaixo...
Eu coma ekis, os carreiros do monte Pindo sempre conducen o meu maxín. O lugar máis fermoso e máxico que coñezo, un chisquiño do meu corazón, todo moi irracional.
21 comentarios:
Quizáis estea comunicado co outro Pindo, o grego.
Saúdos.
Antón.
tódolos camiños levaban a Roma, non si? pois xa sabemos onde vai este camiño na pedra
fermoso lugar o monte pindo,
bicos
e nom o segues? mira que se há uma moura com um cesto de moedas de ouro aló atrás...
beijos
Homeeee, pois ten razón LM, que deberías seguir o camiño e contárnolo despois.
(Mesmo semella a marca dunha arteria por debaixo da pel da rocha)
É como si estiveran a facer unhas rozas na pedra para poñer unhas tuberías.
O millor sería que o seguiras como dín por ahí.
E pensando ben ¿non poderá ser un carril bici de montaña? non son 200 mts. pero algo é algo, jeje
Qué curioso.
A primeira vista o carreiro levoume ó meu maxín.
pois non sei o que acharías ti alá arriba. Eu pola miña parte, unha chea de pintadas e moito lixo (e volvo a poñerme rabudo)
Depende de a onde se queira chegar, quizais.
polos montes da miña cercana carnota, hai unha morea de petroglifos...
saúde
Nas costas de Brasil atópanse rochas cos mesmos trazos.....¿restos de Pangea?
Creo que é unha autoestrada de formigas nun domingo pola mañá, dahí a auséncia de veículos. E a onde ha levar senón a unha peaxe?
a unha encrucillada, a onde se non, se só temos unha alternativa non temos dúbidas
Bicos
Curiosa veta de cuarzo. Saludos
Todo isto non e casualidade, no momento oroxenico primordial aconsellaron aos materiais ordearse polo seu peso molecular pra non sentirse soos na noite escura....
Non sabian eles que isa escuridade ia consistir na petrificación polo contacto co frio universo exterior y de paso amosarnos unha foto fixa da situación fai millons de anos humans, que non chegan a ser nin tan siquera unha era xeoloxica...
y respostando a tua pregunta raposo o camiño leva claramente hacia abaixo...
apertas
A Roma???
Eu coma ekis, os carreiros do monte Pindo sempre conducen o meu maxín. O lugar máis fermoso e máxico que coñezo, un chisquiño do meu corazón, todo moi irracional.
a ver se leva a un tesouro de mouros... (vaia, xa o dixo lm ;b)
Según como o mires, ao ceo ou ao inferno...
Anque nada ten que ver a min lembroume as marcas das rodas dos carros nas penas dos camiños.
É un detalle ben curioso ese camiñiño entre valadiños sobre a rocha de granito. Eu creo que leva ao Olimpo galego, así lle chaman ao Pindo.
Saúdos.
Que fermosura temos na Galiza!
Bonita entrada.
Unha aperta.
Publicar un comentario