miércoles, 29 de julio de 2009

WESTER IV: SEN PERDÓN


Schofield Kid: “¡Meu Deus! Non me parece real. Xamais volverá a respirar, xamais. Está morto e o outro tamén. E só con apertar o gatillo.”
William Munny:
“Matar a un home é algo moi duro. Quítaslle todo o que ten e todo o que podería chegar a ter.”
Quen di esto fala con coñecemento de causa. William Munny (Clint Eastwood) é un tranquilo granxeiro viúvo e con 2 fillos, pero no pasado foi un ser violento e depravado, un desapiadado asasino que mataba mulleres e nenos e que acadou a redención e volveu o rego do bo camiño grazas a súa dona.
Agora as dificultades económicas lévano a facer un último traballo polo que ofrecen unha boa recompensa: matar a dos vaqueiros que lle cortaron a cara a unha puta en Big Whiskey, Wyoming.
Acompáñano na aventura Ned Logan (o sempre magnífico Morgan Freeman) e un xoven pistoleiro Schofield Kid (Jaimz Woolvett, que xa colaborara con Eastwood en “O fora de lei”. Andan tamén por aí outros actores de peso como Gene Hackman e Richard Harris.
Si hai alguén que revitalizou o xénero do wester ese é Clint Eastwood. Primeiro as ordes de Sergio Leone e mais tarde xa como director/actor con películas como Inferno de Covardes (1972), O fora da lei (1976), O xinete pálido (1985) e Sen perdón (1992). Esta última unha auténtica obra mestra.
Sen perdón desmitifica o vello Oeste. É esta unha película de antiheroes, de falsos pistoleiros medio cegos, de ex-pistoleiros auténticos vellos e cansos, de sheriffs autoritarios e sádicos, de armas que se encasquillan, de prostitutas solidarias.
Unha reflexión sobre a violencia, quizais sobre a inutilidade da violencia.

Todo encaixa a perfección: guión axeitado e coherente; unha fotografía brillante a veces, sombría outras, sempre sublime, con planos que rozan o lirismo; implacable caracterización das personaxes que acadan mais e mais profundidade conforme avanza o film; magnífica interpretación dos actores; dirección, banda sonora. Todo encaixa.
Eastwood, que empezou sendo no espaguetti-wester o Home sen Nome (un mozo cun poncho) foi madurando cos anos e fíxose mais duro e mais sabio e, xa como William Munny, marcha de Big Whiskey na noite baixo a choiva, só, vello pero non vencido. Atrás deixa unha aura de medo pero tamén de respeto e admiración. A mellor homenaxe que o xenial Clint lle podía facer o wester, o cine.

8 comentarios:

Mararía dijo...

Raposo, estou en fase de frixidez emocional.

fgul dijo...

hehehehe

O grande Clint... despois da súa faceta romántica nas Pontes de Madison, non o acho como vaqueiro.

Saudos.

Barreira dijo...

Clint é un maestro. Faga o que faga faino ben.... ¡ben!..... moi ben!!. E tanto ten que actúe, coma que produza, coma que dirixa.
Eu non son amante do western, pero as suas películas son outra cousa.
Saudos.

Chousa da Alcandra dijo...

Cada día aprendo máis: vivía na absoluta ignorancia no senso de que os raposos souperan tanto de werterns. (Ainda que comprendo que admiren a Clint. Todo un mestre da escea).

Paz Zeltia dijo...

a miña admiración por clint eastwood non é do principio, non, coma tí dis "era un home con un poncho" e añado con cara de pau.Eu, o contrario do que parece, non son coma tí unha fan do wester.
xa, para o ano que se estrenou "sin perdón" clint eastwood tiña demostrado a súa valía como director, guionista e actor, e vin esa peli sin os prexuicios que tivera antes por ese xénero de cine, e encantoume. Agora, despois de ver "gran torino" en certa medida unha homenaxe ó wester e a súa etapa de harry (a min pareceume iso entre liñas)
ó ler a túa loubanza de "sin perdón" entraronme ganas de volver a vela, con casi 15 anos por riba da peli, e tamén por riba de min, a ver que son capaz de ver que non vira.

:-)

R. A. dijo...

Killin a man it's a hell of a thing, you take all he's got and all he's gonna.
Desta volta viñeches dar nun dos meus sancta sanctorum: Clint Eastwood e Unforgiven.
Un western con aromas de Ford e mesmo de Bergman.
Un home "notoriamente violento e inmoral" que coñeceu a resurrección polo amor, e que ten que voltar a baixar ao inferno da violencia para darlle algo mellor aos seus fillos.
Nunha escea na cadea de Big Whiskey, un sheriff desmonta en poucas verbas toda a mitoloxía do vello oeste. Homes alcoholizados e violentos que pouco teñen que ver coa imaxe do pistoleiro elegante (ese Bob O Inglés apaleado e ridiculizado pouco antes).
Ás veces penso que resulta ben compricado voltar a rodar un western tras deste colofón.

Suso Lista dijo...

Descubrino moi novo na miña casa, queera o cine de Corme. Xenial en todo. Apertas

Raposo dijo...

Majo: pero si estamos no vran, a frixidez emocional é mais propia doutras épocas.
Manuel L. Rodrigues: Eastwood vale para todo e como vaqueiro tamén ten boa pinta.
Barreira: totalmente dacordo. Hoxe en día é un dos grandes do cine. un referente de calidade.
Chousa: nestes tempos hai que saber un pouco de todo, meu.
Zeltia: eu cada vez que a vexo (e xa van unhas cantas)atópolle novos matices. Ti seguro que tamén.
Ricardo Arias: Concordo contigo: Unforgiven marca un antes e un despois no wester.
Suso Lista: Xenial é un adxetivo que define bastante ben o vello Clint.

Apertas a todos-as.