Eramos tan novos,
tan loucos quizais.
o mundo parecíanos pequeno,
desafiábamos as leis da física,
os nosos pés corrían máis cos camiños,
os medos da infancia xa quedaran atrás,
a choiva non nos mollaba,
e polas noites de amor e canutos
xogábamos a apañar estrelas
coas mans que amasan os soños.
4 comentarios:
Así era. Pero o tempo pasa, e algo queda, sí, pero cada vez menos.
Doces lembranzas
Unha aperta
Si, como dicía o poeta: de case todo xa hai máis de vinte anos.
Os pés agora corren doutra maneira, as estrelas teñen distinta cor... E aínda que a cuasa está crúa, son bos tempos tamén.
Como pasa o tempo!
Que imaxe tan fermosa, atrapar estrelas coas mans que amasan os soños...
E seguir facendo loucuras con esa mirada nova, como recén estreada.
un abraciño.
Publicar un comentario