O venres ten a pel húmida
de choiva e despedidas.
O venres ten un certo sabor
a raia medianeira
a fotografías mergulladas no pasado
a palabras aboiando
entre D’js, bafo e
poliéster.
O venres ten
bicos gastados e horas lentas
como se esperara
o retorno dos anxos
para poder dicir amigo, cubata
alento, orgullo, sexo, suor
antes de que estoupe o amencer.
Do poemario "A pel no asfalto", incluido no libro "Zocas e decibelios"
3 comentarios:
Estes últimos poemas soan a coñecidos vellos tempos.
Deuses; como voan os anos !.
Si, de feito son vellos poemas que creo que xa puxen hai anos o blog. Agora con algúns retoques volven saír a luz, aproveitando que os publiquei en libro. E, si, como voan os anos!!!
Publicar un comentario