Día das Letras Galegas 2017

Rosalía

Dende aquí vexo un camiño 

Dende aquí vexo un camiño

que non sei adónde vai;

polo mismo que n'o sei,

quixera o poder andar.

Istreitiño sarpentea

antre prados e nabals,

i anda ó feito, aquí escondido,

relumbrando máis alá.

Mais sempre, sempre tentándome

co seu lindo crarear,

que eu penso, non sei por qué,

nas vilas que correrá,

nos carballos que o sombrean,

nas fontes que o regarán.

Camiño, camiño branco,

non sei para dónde vas;

mais cada vez que te vexo,

quixera poderte andar.

Xa collas para Santiago,

xa collas para o Portal,

xa en San Andrés te deteñas,

xa chegues a San Cidrán,

xa, en fin, te perdas... ¿quén sabe 

en dónde?, ¡qué máis me dá!

Que ojallá en ti me perdera

pra nunca máis me atopar...

Mais ti vas indo, vas indo,

sempre para donde vas,

i eu quedo encravada en onde

arraigo ten o meu mal.

Nin fuxo, non, que anque fuxa

dun lugar a outro lugar,

de min mesma, naide, naide,

naide me libertará.

Como non lembrar aquí nesta cova a insigne Rosalía!!

Lo bueno si breve...

"Escribo y publico poco por el bien de la literatura".

Augusto Monterroso

Un desexo para o 2017

A idea é boa e a imaxe atopeina fuchicando polo feisbu na páxina de Isabelle Kerdudo.

1 de xaneiro

"El primero de enero, tararí,

será tan gris como un jueves cualquiera,

sin Drácula escalando el Pirulí

ni marcianos cruzando la frontera."

                                      Joaquín Sabina

Políticos e cueiros

Como andamos en época de eleccións (ben, levamos así todo o ano) non está de máis lembrar aquí una frase de Bernard Shaw, ese lúcido escritor irlandés.

Izan o da saca: Xavier Quiroga

Veño de mercar o último traballo de Xavier Quiroga na Feira do Libro de Vigo. Con Xavier coíncidín no IES Rio Cabe de Monforte, en COU creo;  xa daquela apuntaba maneiras. Se ledes o título ao revés entendederes mellor de que vai a cousa.

Lembrando a Manuel María

Neste Día das Letras Galegas adicado a Manuel María eu tamén quero contribuír cun humilde sonetíño. Os mais coñecedores da súa obra decataranse de que usei algún título dos seus libros para encher os versos. Tamén iso forma parte da homenaxe.

LEMBRANDO A MANUEL MARIA

Se digo Manuel, digo liberdade,

home da Terra Chá, bandeira e norte,

Saleta, mestre, Xistral en Monforte

coa man tendida sempre a irmandade.

Se digo María, lembro ao poeta,

muiñeiro de brétemas, mes de advento,

cancións do lusco ao fusco co alento

de quen foi para nós camiño e meta.

Cecais hai unha luz na noite escura,

luz que nos leva na túa procura

pois a loita segue, Manuel María.

Dános a forza, líbranos do pranto,

nesta Galicia que quixeches tanto

dános o poema teu de cada día.

Devastación

"Todo pende de que un día

en vez de neste campo de papoulas,

a alma da bolboreta se pouse

nunha inmensa chaira de cardos mortos."

Xavier Seoane, do libro "Do ventre da cóbrega"

Tempo de dúbidas

"Ni me creo en posesión de la verdad, ni me supongo sabio, pero me llena de orgullo el saberme inmerso, de hoz y coz, en la duda, que no es mal sino muy honesto camino".

Camilo José Cela

Masculino singular de Carlos Negro

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                        Di a contraportada que Masculino singular de Carlos Negro "é un corte de sangue no medio do afeitado... Tamén é un diario íntimo que reclama tenrura nunha revolución de magnolias, pero sen pólvora, porque xa non precisamos himnos de batalla nin falos erectos nas portas dos aseos.

Masculino singular é un código aberto aínda inconcluso, que se constrúe máis alá do propio texto, naqueles espazos sociais onde algúns homes aprenden unha lingua sen sufixos de exterminio."

Concordo.

Cousas da lei

Billy O Neno (Kris Kristofferson), na película do ano 73 de Sam Peckimpah, dicía que “ a lei é unha cousa curiosa”. Non lle faltaba razón.

En Madrid, dous titiriteiros que representaban unha obra, aceptémolo,  de dubidoso gusto e na que saía un cartel no que se podía ler GORA ALKA ETA, foron metidos no cárcere inmediatamente por enaltecemento do terrorismo.

En Barcelona, se cadra xa outro país, un profesor acusado de abusos sexuais a menores durante 30 anos foi posto en liberdade provisional polo xuíz, a pesares de que o detido recoñeceu e asumiu os feitos.

A min que alguén mo explique porque eu non o entendo.

Si Billy, no 2016 a lei segue sendo unha cousa ben curiosa.

Tempo de ler

Agora que xa pasaron as festas de Nadal, o rebumbio das eleccións, a arroutada das rebaixas, a costa empinada de xaneiro, agora que chegou febreiro coa súa dose de normalidade supoño que atoparei tempo para empezar a ler estes libros que teño pendentes.

AXUSTE DE CONTAS

Como un golpe de mar

na metade da fronte,

como un golpe de mar

cando os mariños poñen rumbo

ó corazón da noiteboa.

Polos meus ollos voaron bolboretas azuis

que despois se desfacían

contra as hélices dos avións

que sucaban o ceo encapotado do futuro.

Unha fumareda envolve os dedos

das malditas madrugadas

nun axuste de contas comigo mesmo.

A infancia saloucando polas congostras,

a infancia convertida en cinzas, 

coma o cadáver dun animal

sacrificado no lume dos antigos deuses,

cando os reis magos 

non puideron  chegar a tempo

porque trabucaron o camiño

e acabaron indocumentados

delirando en calquera comisaría,

e a carón do presebe 

só queda o recendo da morriña,

do que puido ser e non foi,

e un cartel  na porta

de “Pechado por reformas”.

(Este poema foi premiado no Certame Literario Revista A Pipa 2015 da Alta Montaña Luguesa, Becerreá)

A fala. Manuel María

Xa que o Día das Letras Galegas  2016 estará dedicado a Manuel María, inicio o ano cun poema deste poeta chairego no que fai unha defensa acendida da nosa lingua, esa que el tanto amou.

      A fala

O idioma é a chave
coa que abrimos o mundo:
o salouco máis feble,
o pesar máis profundo.

O idioma é a vida,
o coitelo da dor,
o murmurio do vento,
a palabra de amor.

O idioma é o tempo,
é a voz dos avós
e ese breve ronsel
que deixaremos nós.

O idioma é un herdo,
patrimonio do pobo,
maxicamente vello,
eternamente novo.

O idioma é a patria,
a esencia máis nosa,
a creación común
meirande e poderosa.

O idioma é a forza
que nos xungue e sostén.
¡Se perdemos a fala
non seremos ninguén!

O idioma é o amor,
o latexo, a verdade,
a fonte da que agroma
a máis forte irmandade.

Renunciar ao idioma
é ser mudo e morrer.
¡Precisamos a lingua
se queremos vencer!

                  Manuel María

Feliz 2016

Aínda que se lle facemos caso a El Roto, que é un tipo ben informado…

Seguimos tocando fondo

Estas sombras como refuxio

para os que xa non temos

nada que agochar.

Esta primavera  con prognósticos

de catarreira e hipertensión.

Esta partida de póker 

cun proxecto fracasado de escaleira.

Este xoves que se arrastra  

co degusto amargo dos luns.

Esta manía de nadar a contracorrente,

ser carne de canón, ter ganas de  nada,

pórlle portas ó campo,  codificar os soños.

Esta mitoloxía de rancores,

esta intoxicación de morriña,

estas armas de dobre fío,

este teléfono mudo,

este xamais,

este por fin.

                                             Do libro "Territorios estraños"

12-12-2012

Pratos sucios no fregadeiro,

nos mobles unha capa antiga

de po e melancolía,

manchas de nostalxia

polas paredes,

as lembranzas esvarando

cara ós recantos,

e hai como un mutismo líquido

pendurado do teito.

No medio do salón, o  alugueiro

cruzou os dedos e tocou madeira

agardando que o 13

fose, por fin, 

o seu número da sorte.

                   Do libro "Territorios estraños"

Rajoy en estado puro

Os descifradores de códigos secretos agradecen calquera axuda que se lles poida prestar para tratar de descubrir que carallo quixo dicir Rajoy con esta frase: “Es el vecino el que elige al alcalde y es el alcalde el que quiere que sean los vecinos el alcalde.”
O tema corre présa porque este individuo seica se presenta a presidente de España. Cousa cando menos preocupante.

Estraños son os camiños do señor

Tentaba o cura colgar

un crucifixo na parede.

O martelo, violento por natureza,

mallaba con forza no cravo

ata que por causas descoñecidas

desviou a traxectoria e foi machucar

o dedo polgar da man esquerda

que suxeitaba a punta.

Hostia en Deus!!!

berrou o crego, adoecido.

                            Do libro "Territorios estraños"