En novembro do 2012, o xurado do I Premio de Poesía “Manuel Leiras Pulpeiro”, convocado polo Concello de Mondoñedo, tivo a ben agasallarme co 2º premio pola obra que presentei baixo o título “Cicatrices do insomnio”.
Trátase dun conxunto de 6 poemas que xurdiron de certa noites de insomnio vigués, e que vou ir deixando aquí, na cova, pouco a pouco.
Este é o primeiro:
MENTRES OS DEMAIS DORMEN
De que vale o insomnio mentres medra a dor nesta terra queimada.
De que serve facer prognósticos sobre o tempo,
a densidade do tráfico, a prima de risco,
se en Wall Street os bicos cotizan á baixa
e a roupa interior de Scarlett Johansson
non ten cabida nas deliberacións dos Consellos de Ministros.
De que serve este exilio de trens que non dan chegado,
esta cidade arroutada que baralla
as derradeiras posibilidades para salvarse do colapso,
se as nubes disputan con cipreses os pasos fronteirizos do ceo
e os pactos co diaño non teñen valor legal
agora que estamos perdidos a meses luz de calquera bar.
De que serve a espada que xa non se lembra das gloriosas batallas,
o alcohol que se nos sobe ós pés.
De que serve o orballo no medio de Macondo,
un abanico no incendio de Alexandría.
De que serve o calendario se as andoriñas emigran,
se a tose regresa, se non lembro as onomásticas
e ninguén pon remedio ó cambio climático.
De que serven as présas, os cristais esmagados, o jazz,
as bandeiras nos tellados da penuria,
o musgo apagando o son dos tambores,
escribir para un tempo de escuras moléculas,
rematar o encrucillado,
de que serve o azar nun corazón hipotecado a xuro fixo.
De que serve ser estatua na tormenta,
maldición nos velorios,
cryptonita atrapada na caixa forte dun cuarto de baño,
este desexo de dislocar cordilleiras,
esta ferida sangrando no costado.
De que serve coleccionar fotografías en branco e negro,
descifrar a memoria dos peixes,
apertar o gatillo, disparar cara a dentro.
De que vale este insomnio.
